گوشی های ایمنی ایرپلاگ

این نوع محافظ گوش داخل گوش کاربر رفته و عایق صدا می شود.

معمولاً از جنس لاستیک، فایبر گلاس، پنبه آغشته به واکس و پلاستیک های قابل انبساط و یا اسفنج وینیل هستند.

باید به بهداشت ایرپلاگ توجه ویژه ای نمود و بعد از هر بار مصرف آنها را شست.

گوشی های ایمنی ایرپلاگ علاوه بر سهولت حمل و استفاده ممکن است استفاده از آن برای مدت طولانی ازار دهنده شود.

گوش گیرهای تو گوشی به طور متوسط حدود 15 تا 30 دسی بل از شدت صدا را می‌کاهد.

در استفاده با سایر لوازم حفاظتی مثل کلاه و ماسک مزاحمتی ایجاد نمی‌کند.

تاریخ داخل گوش

اولین ذکر ثبت شده از استفاده از گوش گیر در داستان یونانی اودیسه است که در آن به خدمه ادیسه در مورد آژیرهایی که از جزیره ای آواز می خوانند هشدار داده می شود. Circe، مهماندار آنها، از آهنگ جادوگر Sirens برای آنها می گوید که باعث می شود مردان قایق های خود را به ساحل برانند و نابود شوند. او به اودیسه توصیه کرد که برای مردانش گوش‌گیرهایی از موم زنبور عسل بسازد تا با آهنگ آژیرها فریفته نشوند.

در سال 1907، شرکت آلمانی Ohropax که عمدتاً گوش‌گیرهای مومی تولید می‌کرد، توسط مخترع آلمانی Max Negwer تأسیس شد. ری و سیسیلیا بنر در سال 1962 اولین گوش گیر سیلیکونی خالص قابل قالب گیری را اختراع کردند. ری بنر که یک نوازنده کلاسیک بود، محصولات McKeon را در سال 1962 خریداری کرد. در آن زمان، تنها محصول شرکت Mack’s Earplugs (به نام صاحب اصلی) بود که یک گوش‌گیر سفالی قالب‌گیری بود. Benners به ​​سرعت محصول را به یک نسخه سیلیکونی دوباره طراحی کرد، که به عنوان Mack’s Pillow Soft Earplugs شناخته شد.[نیازمند منبع]

مواد گوش گیر امروزی در سال 1967 در شرکت تحقیقات ملی (NRC) در ایالات متحده توسط راس گاردنر جونیور و تیمش کشف شد. به عنوان بخشی از یک پروژه در مورد اتصالات آب بندی، آنها یک رزین با خواص جذب انرژی تولید کردند. آنها این ماده را “E-A-R” (رزین جذب انرژی) نامیدند. در سال 1972 این مواد به گوش گیره های فوم حافظه تجاری، ساخته شده از پلی وینیل کلراید یا پلی اورتان، تصفیه شد.[نیازمند منبع]

محافظ شنوایی

سه عکس از یک گوش با گوش گیر در آنها قرار داده شده است
گوش گیر بد قرار داده شده، گوش گیر نیمه کار گذاشته شده و گوش گیر که به درستی وارد شده است
به طور عمده چهار نوع اتصالات گوش گیر برای محافظت از شنوایی وجود دارد:

گوش‌گیرهای فومی که عمدتاً از پلی‌وینیل کلرید (PVC) یا پلی‌اورتان (PU) (فوم حافظه‌دار) ساخته می‌شوند، فشرده می‌شوند (نور می‌شوند) و در کانال گوش قرار می‌گیرند و در آنجا منبسط می‌شوند تا آن را مسدود کنند.
گوش گیرهای مومی که به شکل یک توپ در می آیند و به دقت قالب می گیرند تا روی قسمت خارجی مجرای گوش قرار گیرند.
گوش‌گیرهای سیلیکونی فلنج‌دار، نمونه‌ای از یونیورسال فیت.
گوش‌گیرهای قالب‌گیری شده سفارشی، ساخته شده از قالب گوش کاربر و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که دقیقاً متناسب با تمام اشکال کانال گوش باشد. قالب های سفارشی بیشتر به دو دسته آزمایشگاهی و “در محل تشکیل می شوند” تقسیم می شوند.
تحقیقات ایمنی و سلامت معدن NIOSH استفاده از روش رول کردن، کشیدن و نگه داشتن را هنگام استفاده از گوش‌گیرهای فوم حافظه توصیه می‌کند.[1] این فرآیند شامل چرخاندن گوش گیر به یک میله نازک، عقب کشیدن گوش و نگه داشتن گوش گیر در عمق مجرای گوش با انگشت است.[1] برای به دست آوردن یک مهر و موم کامل، کاربر باید حدود 20 تا 30 ثانیه صبر کند تا گوش گیر در داخل کانال منبسط شود.[2]

گوش گیرها زمانی موثرتر هستند که استفاده کننده به درستی در مورد استفاده و جاگذاری آموزش دیده باشد. کارفرمایان می توانند این آموزش را قبل از توزیع گوش گیر به کارمندان خود ارائه دهند. آموزش استفاده از گوش گیر شامل موارد زیر است: جاگذاری، بررسی مهر و موم، بررسی عمق، برداشتن، تمیز کردن و تعویض. هنگام آموزش درج، هدف این است که کارگر استراتژی درج صحیح را درک کند. آموزش صحیح درج از درج ناکافی، که می تواند منجر به ناراحتی یا کاهش ناکافی شود، که می تواند منجر به کاهش شنوایی شود، جلوگیری می کند. هنگامی که این مرحله به دست آمد، سپس آب بندی و عمق باید بررسی شود. گوش شمع ها همگی دارای عمق و مهر و موم دلخواه هستند که باید به آن ها رسید تا میرایی تعیین شده برای پوشنده فراهم شود. همچنین کارگر در مورد نحوه صحیح برداشتن گوش گیرها و تمیز کردن آنها آموزش خواهد دید. این امکان استفاده های متعدد را فراهم می کند و احتمال عفونت را کاهش می دهد. برای جلوگیری بیشتر از عفونت، مهم است که کارگر بداند چه زمانی نیاز به تعویض گوش گیر دارد. هنگامی که دوشاخه ها در اثر استفاده مکرر فرسوده شدند، دیگر به درستی مهر و موم نمی شوند یا سطح تضعیف مناسب را ارائه نمی دهند و دستگاه باید تعویض شود.[3]

گوش‌گیرها و سایر دستگاه‌های محافظ شنوایی را می‌توان آزمایش کرد تا اطمینان حاصل شود که به درستی جا می‌شوند و با موفقیت قرار گرفتن در معرض صدا را محدود می‌کنند، که به آن تست تناسب گفته می‌شود. تعدادی سیستم مختلف تست تناسب وجود دارد که به عنوان سیستم های برآورد تضعیف میدانی (FAES) نیز شناخته می شود. اینها از هدفون های بزرگ یا گوش گیرهای تخصصی (جانشین) برای انتقال صداهای آزمایشی و اندازه گیری تضعیف ارائه شده توسط محافظ شنوایی استفاده می کنند. این سیستم ها عبارتند از NIOSH HPD Well-Fit، و همچنین Honeywell Howard Leight VeriPRO و 3MEARFit.[4]

محافظت از شنوایی را می توان با استفاده از روش های واقعی گوش نیز تأیید کرد. اندازه‌گیری‌های تضعیف گوش واقعی در آستانه (REAT) آزمایش می‌کنند که چگونه نویزهای باند باریک فرکانس‌های مرکزی مختلف با و بدون محافظ شنوایی در محل کاهش می‌یابند. تفاوت در آستانه با و بدون محافظ شنوایی در محل، میزان تضعیف را تعیین می کند.[5]

گوش‌گیرها مخصوصاً برای افرادی که در معرض دستگاه‌ها یا محیط‌های پر سر و صدا هستند (۸۰ دسی‌بل یا بیشتر) مفید هستند.