ایمنی واژه ای است که امروزه تقریباً در همه کارها مورد توجه فراوانی قرار می گیرد. برای کلمه ایمنی می توان تعاریف متعددی را ارائه کرد، از آن جمله محافظت در برابر وقوع خطر است و این خطر می تواند با توجه به شرایط، تعابیر مختلفی داشته باشد از قبیل: ایمنی در برابر سقوط، ایمنی در برابر تصادف ایمنی در برابر آتش سوزی و …، به طوری که امروزه واژه ایمنی جزء واژه های کلیدی امور اقتصادی نیز شده است.
ایمنی عبارت است از میزان درجه دور بودن از خطرها. در تعریف علمی ایمنی آمده است که خطر در واقع شرایطی است که دارای پتانسیل رساندن صدمه به کارکنان، تجهیزات و ساختمان ها و از بین بردن مواد یا کاهش کارایی در اجرای یک وظیفه از پیش تعیین شده است. ایمنی به طور صد در صد و مطلق وجود ندارد و عملاً هم هیچ گاه حاصل نخواهد شد. از این روست که گفته می شود ایمنی، حفاظت نسبی در برابر خطرها است.
در تعاریف ایمنی، انگووی (۱۹۹۶) آن را جلوگیری از صدمات یا کاهش جراحات کارکنان آسیب دارایی ها، کاکس و دیگران (۱۹۹۶) آن را حالتی آزاد از ریسک های غیر قابل پذیرش آسیب های فردی می دانند.
ایمنی، می تواند به عنوان ضمانت نامه سازمانی تعریف شود که سطح قابل قبول ایمنی برای فرآیندی خاص یا برای مدت زمان چرخه حیات پروژه، تأمین خواهد شد.
ایمنی به عنوان یک مفهوم و روش مقابله با خطرها در راستای حفظ جان انسان ها و جلوگیری از خسارت ها و آسیب ها از آغاز پیدایش در حال تغییر و گذار بوده است. شکل اولیه آن که زمانی تنها یک روش ساده عمدتا اصلاحی و نه پیشگیرانه به منظور حذف عوامل خسارات و صدمات بود، به شکل کنونی آن که اغلب روشی پیچیده و ضوابط سخت گیرانه برای کنترل مطمئن آسیب هاست، دگرگون شده است. در میان قابلیت های بارز مفهوم ایمنی، ظرفیت کافی برای کارهایی فراتر از شناسایی روابط علت و معلولی و طرح ریزی روش های کنترل عملی وجود دارد.
این اقدام ها، از آغاز تکوین به صورت روش های عملی برنامه های ایمنی در آمده اند. به این ترتیب مهارت های ایمنی در تمام ابعاد صنعت (از جمله صنعت ساخت) با گذشت سالیان متمادی، افزایش یافته اند. دگرگونی فزاینده ای در روند رو به رشد آگاهی و توانایی برآورده سازی ابزارهای کنترل مخاطرات مورد نیاز، به وقوع پیوسته است. شواهد این موضوع در بسیاری از آیین نامه ها و قوانین مرتبط دیده می شود. ممکن است این روند موضوعی عادی و قابل تصور به نظر آید، با این حال تجارب و نتایج عملی به ما یادآوری می کند که علیرغم آگاهی از علل و وجود بسیاری از ابزارهای کنترلی پیشنهادی، رخدادهای منجر به صدمات و خسارت ها هم چنان تکرار می شوند.
